Rozdział 39

Rozdział 39

*Oczami Dawida*
Zdaje sobie sprawę z tego, że zachowuje się idiotycznie, ale nie potrafię inaczej. Niektórzy mogą pomyśleć, że nie daje jej spokoju i takie pisanie smsów jest żałosne, jednak muszę coś zrobić żeby ją odzyskać. To prawda " Trzeba coś stracić, żeby docenić. Aby odzyskać trzeba się zmienić" i ja właśnie teraz zamierzam się zmienić. To dziwne, ale nawet przy Marcelinie ja dalej myślę o Fabienne. Wiem, że to głupio brzmi i to idiotyczne, bo to ja ją zostawiłem. Tak ja to wszystko wiem, ale ludzie popełniają błędy i najważniejsze jest to żeby się na tych błędach uczyć, a ja właśnie teraz się uczę. Następnego dnia rano ktoś dzwonił do mnie do drzwi. Poszedłem otworzyć, a tam w drzwiach nie kto inny jak Marcelina. Byłem zaskoczony jej wizytą z tego co pamiętam miała wrócić dopiero za 3 dni. Dziewczyna od razu rzuciła mi się na szyję i zaczęła mnie całować.
- Kochanie tak bardzo tęskniłam- powiedziała szatynka.
- Tak, posłuchaj musimy porozmawiać poważnie- spojrzałem na nią.
-Dawid, ale co się dzieje, nie cieszysz się, że mnie widzisz ?- uśmiechnęła się dziewczyna.
- To nie tak, po prostu musimy coś załatwić- spojrzałem na nią i usiadłem.
Dziewczyna usiadła nie pewnie obok mnie i spojrzała mi głęboko w oczy.
- Marcelina, ja tak dłużej nie mogę zostańmy przyjaciółmi- spojrzałem na nią.
- Chcesz mi powiedzieć, że zrywasz ze mną?- spojrzała na mnie.
- Niestety, uwierz popełniłem błąd, to była chwila słabości. Nie zmienię swoich uczuć- spojrzałem nie pewnie na dziewczynę.
- Dawid proszę cię nie bądź głupi, myślisz, że co ona wróci do Ciebie ? Nie bądź naiwny, a poza tym ma teraz nowego. Nie psuj tego co jest między nami- dziewczyna delikatnie się do mnie przysuwała
- Marcelina, odpuść sobie proszę cię, prawda jest taka, że to ty popsułaś to co było między mną, a Fabienne. Straciłem dziewczynę i przyjaciół- odsunąłem się od niej.
- Jesteś idiotą tylko tyle ci powiem, będziesz jeszcze żałował- dziewczyna wyszła trzaskając drzwiami.
O dziwo nie było mi ani smutno, ani przykro z tego powodu. Czułem, że robię krok w dobrym kierunku, teraz zostało mi już tylko przeprosić przyjaciół i odzyskać Fabienne.

*Oczami Fabienne*
Dziś miałam się spotkać z Dawidem, jakoś nie wiedziałam czy iść czy jednak sobie odpuścić. Razem z Nikodemem wybraliśmy się nad staw, żeby trochę odpocząć. Chłopak widział, że coś jest nie tak, przytulił mnie od tyłu klik i powiedział, że mam się niczym nie przejmować. Zapewniłam go, że wszystko jest w porządku i tylko się zamyśliłam. Nikodem, chyba nie do końca mi w to uwierzył, ale nie drążył już tematu. Czułam się strasznie, nie wiedziałam co mam robić. Czułam coś do Dawida, ale Nikodem nie był mi obojętny, ta sytuacja zaczęła mnie pomału przerastać.
- Fabi, chodź zrobimy sobie pamiątkowe zdjęcie- uśmiechnął się chłopak.
- Jasne chętnie- uśmiechnęłam się do niego.
Zrobiłam zdjęcie klik, po czym dodałam na instagrama. " W jego ramionach znów czuje się bezpieczna" Chłopak się do mnie uśmiechnął, po czym złapał mnie za rękę i poszliśmy coś zjeść. Miło spędzaliśmy czas, jednak gdy Nikodem na chwilę poszedł po telefon ja wyjełam swój i wysłałam sms do Dawida " Dobrze spotkajmy się tam gdzie zawsze o 18." Nie umiem nawet wyjaśnić co mną wtedy kierowało kiedy to pisałam. Wiedziała jedno, że czas najwyższy raz na zawsze zakończyć naszą sprawę z Dawidem. Inaczej nie ruszę w przód.

*Oczami Dawida*
Gdy już zjadłem śniadanie i się ogarnąłem pojechałam do moich znajomych. Dobrze wiedziałem, gdzie są zawsze o tej porze, wiec ze znalezieniem ich nie miałem najmniejszego problemu. Gdy mnie tylko zobaczyli byli w wielkim szoku.
- No proszę kogo tu mamy, a gdzie masz swoją Marcelinkę- powiedział ironicznie Denny.
- Właśnie, przypomniałeś sobie o nas- dodała Magda.
- Słuchajcie, ja wiem zachowałam sie jak skończony  frajer delikatnie mówiąc, ale żałuje i przyszedłem was przeprosić- spojrzałem na nich.
- Człowieku błagam cię i myślisz, że od tak ci wybaczymy- spojrzał na mnie Ksawey.
- Pewnie, nie ale liczę na to, że za jakiś czas uda nam się to wszystko odbudować- spoglądałem uważnie na moich przyjaciół.
- Dawid nie kompromituj się i co twoją nową też mamy zaakceptować- spojrzała Magda.
- Nie jesteśmy już razem, zerwałem z nią. Popełniłem błąd- powiedziałem stanowczo.
- Wow szybko do tego doszedłeś- rzucił Denny.
- Lepiej, późno, niż wcale. Zrozumcie, nie wiem co się ze mną działo. Naprawdę was przepraszam, żałuje tego co zrobiłem, chce, żeby między nami było jak dawniej o Fabienne, też chce zawalczyć- spojrzałem na nich.
- Dawid, Fabienne w to nie mieszaj. Daj jej już spokój ona jest szczęśliwa z Nikodemem- powiedziała Magda.
- Ale, ja wiem, że ona dalej mnie kocha- spojrzałem na nią.
- Kocha, nie kocha daj jej żyć- powiedział Ksawery.
- Tylko, że ja nadal ją kocham- spojrzałem nie pewnie na nich.
- W takim razie jak tak ją kochasz, daj jej spokój, miałeś swój czas- powiedział Denny.
- Właśnie, a na razie powiedzmy, że ci wybaczamy, ale dalej będziemy do Ciebie uprzedzeni- powiedziała Magda lekko się uśmiechając. Spojrzałem na wszystkich każdy kiwnął twierdząco głowom i lekko się uśmiechnął.
- Dziękuje wam to miłe- powiedziałem to po czym zmieniliśmy temat.
Może i mają trochę racji, może powinienem dać spokój Fabienne, ale nie potrafię o niej nie myśleć.

*Oczami Fabienne*
Zaczynałam się stresować, po tym jak wróciłam z nad Stawu, spojrzałam na zegarek a tam godzina 17. Zaczęłam się szykować. W pewnym momencie chciałam się wycofać. Napisać mu, że jednak nie przyjdę, ale nie moge wiecznie od niego uciekać. Czas najwyższy stawić czoła swoim problemom.
Ubrałam się klik i wyszłam z domu. Równo o 18 czekałam na Dawida.
- Hej - usłyszałam za swoimi plecami. Odwróciłam się nie pewnie i wtedy zauważyłam Dawida.
- Cześć- powiedziałam bez znaczenia.
- Miło, że przyszłaś- spojrzał na mnie.
- Przyszła, ponieważ chce raz na zawsze zakończyć to co jest między nami- spojrzałam na niego.
- Fabienne, przepraszam cię. Popełniłem błąd, to znaczy Marcelina była moim błędem, uległem chwili- spojrzał na mnie chłopak.
- I co chcesz mnie prosić, żebym do Ciebie wróciła. Dawid jak raz uległeś nie ma pewności czy nie zrobisz tego po raz drugi- spojrzałam na niego.
- Człowiek, uczy się na błędach nie sądzisz- spojrzał na mnie.
- Prawda, ale ja nie zamierzam znowu cierpieć, a poza tym jestem z Nikodemem- spojrzałam.
- Wiem i życzę ci jak najlepiej, chce po prostu być częścią twojego życia. Chce, żebyś mi wybaczyła- przysunął się do mnie i spojrzał mi głęboko w oczy. Nie ukrywam słowa, które od niego usłyszałam, bardzo mnie zadziwiły.
- Dobrze, wybaczam ci, ale nie potrafię dać ci nic więcej jak koleżeństwo, bo nawet na przyjaźń jest za szybko- spojrzałam na niego.
Chłopak spojrzał mi głęboko w oczy i powiedział
- Dziękuje to i tak już wiele dla mnie znaczy- uśmiechnął się delikatnie i przytulił mnie do siebie.
Chwile stałam w bez ruchu, nie wiedziałam co się ze mną dzieje, po chwili odsunęłam się od niego.
- Muszę już iść, cześć -powiedziałam to i odeszłam. Nie wiem co się ze mną dzieje, szłam nie odwracając się ani razu. Czuje, że ten chłopak namąci jeszcze w moim życiu.
--------------------------------------
Miłego czytania  :)
Dziękuje, wam za tak liczne komentarze pod ostatnim postem to bardzo motywujące.
A co sądzicie o tym rozdziale ?
Jak się podoba ?
Jakieś przemyślenia, spostrzeżenia ?
Jeszcze Tydzień i WOLNE!!
Nareszcie :)
Buziaki :*